Rijssense Psalmen

1.
Nen dwoas zeg biej zikzelf: Doar is gin God.
Zee leawt zik oet, doot niks as slimme dinge.
Gin meanske op de weald maakt t God noar t zinne.
Umzuens zoch Hee noar n meanske dàt neet spot
met Zin gebod.

2.
God hef vanoet de heemel wal ezeen
dàt alle leu an t dwàln zeent en bedùrven,
gin good doot en t vestaand lik ofestùrven.
Gin meanskenkeend, gineene, is te veenn
den God wil deenn.

3.
De leu dee gearne kromme dinge doot
weet noarns van of, zee leawt vuur skaa en skaande.
Zee vràt Min volk as brood tusken de taane,
vegàt ùer God, ook doot zee niks wat good
is vuur t gemood.

4.
God zal ze sloan en joa, dan doekt ze zik.
Bangt oe mer neet, God straft dit krom geslachte
en bràk ùer t bot en lelleke gedachte.
Hee dut ze vot, zee valt in eengne strik
met groote skrik.

5.
Vuur Israël is Hee ne vaste stea.
Kùm oonzen God toch wier oet Sion daale,
alns wort dan niej, de tonge en de taale,
as Israël en Jacob vriej zùet wean
en leawt in vrea.

Volgt nog

Psalm 14 en psalm 53 zijn bijna identiek aan elkaar . Toch zijn er enkele verschillen aan te wijzen. In psalm 14 wordt verschillende keren de naam HEERE (de God van het verbond) gebruikt, terwijl in psalm 53 alleen de naam God gebruikt wordt.

Verder wordt in Psalm 14 : 5, 6 wat meer de nadruk gelegd op Gods zorg voor Zijn volk, terwijl in Psalm 53 meer de nadruk ligt op de angst en schrik die Gods tegenstanders ervaren zullen.

De verklaringen waarom deze bijna identieke psalmen beide in de Bijbel voorkomen lopen nogal uiteen. Voor de éen zijn de psalmen vrijwel aan elkaar gelijk; een ander ziet duidelijke verschillen en aanleidingen voor het schrijven van beide psalmen. Als leek heb ik er ook wel mijn gedachten over, maar dan komt altijd de vraag om de hoek kijken in hoeverre die theologisch te verantwoorden zijn… Je zou de psalmen volgens mij ook kunnen zien als twee waarschuwingen. Aanvankelijk spreekt God je nog aan als de God van het verbond (HEERE), indringend en nabij. Maar wie niet horen wil moet voelen; God komt ons dan nader als “alleen maar” God, meer op afstand. Als wij ons van Hem verwijderen en ons niet gezeggen laten, zal Hij Zich – uiteindelijk –  van ons verwijderen. Je kunt niet ongestraft deze God blijven ontkennen, doen alsof Hij niet bestaat…

De laatste tekst uit Psalm 14 en psalm 53 zijn vrijwel identiek aan elkaar, toch heb ik beide op verschillende manieren berijmd. Dat was geen vooropgezette keuze, maar het is zo gelopen. Het laat zien dat er vrijwel altijd alternatieve vertalingen voorhanden zijn. Laat twee verschillende personen dezelfde psalm berijmen en er komen twee verschillende resultaten uit. Je moet steeds keuzes maken en aangezien beide psalmen vrijwel identiek zijn kon ik beide versies weergeven. Psalm 53:5 was mijn aanvankelijke keuze; psalm 14:5 was een vervolgkeuze. Niet zonder reden. In Psalm 53:5 is de berijmde tekst vrijer, meer duiding dan letterlijke weergave. Het is zeg maar de eerste opzet van de psalm. Zo gaat het vaak: eerst ontstaat de “ruwe” vorm en daarna ga je polijsten. Je probeert steeds dichter bij de oorspronkelijke tekst te komen in je woordkeus. Zo ontstond naderhand de tweede versie (14:5).