1.
Hiér hef minn zeele heard noch hoes,
biej God alleeneg kom ik thoes.
In dissen Rots kom ik tot rùste.
Ik stroekel neet, k magg met Um goan,
Hee dut minn veute vaste stoan,
ne stoarke Stea is min Velùsser.
2.
Wolange goa-j nog helleg an
en wil iej dissen keal – as t kan
joa met de dood in oew’ gedachen –
zoo as ne muure, skel en skuun
wal daale stootn, um houwn an puun
en umm zin leed* dan lellek lachen?
3.
Zee zeangt vanboetn wal met ùer moond,
mer dreangt nen vlook in t hatte roond,
bedreengn en leengn doot zee met wille.
Mer ik, ik woche op minn God,
minn Rots, biej Um alleeneg wort
minn zeele deep’ vanbinn zoo stille.
4.
Ik stroekel neet, Hee neamp miej met,
Hee, Den minn veute vaste zet,
ne stoarke Stea is min Velùsser.
Hee is minn Eare en min Vrea,
minn Henkomn, doar za-k vaejleg wean.
In dissen Rots kom ik tot rùste.
5.
Doot toch oew hatte wiedwaangs lùs;
God keant oewn honger en oewn dùs.
Vetrouw op Um, wee is zoo hooge?
Et meanskenkeend is mer nen zoch,
de groote leu lichter dan loch;
Wat is et meanske in Gods ooge?
6.
Hee’s as een pluuske in de weend
dàt oet zikzelf de loch in geet.
Maak gin gebroek van oewe vuuste,
geewt oe neet oawer an geweeld,
vetrouw toch neet op goold en geeld,
hoolt t hatte vear van t kwoad en t duuster.
7.
Ik hebb Gods Woord eheurd, venùmn,
want t is in krach tot miej ekùmn,
non mag ik an Zinn haane waandeln.
Hee weet wat ieder meanske dut;
t is God Den t goo en t kwoade zut.
Hee zal met t meanske ealke haandeln.