Rijssense Psalmen

1.
God gef an Israel Zinn zeang,
an leu dee t hatte zuuwer dreangt.
Mer ik kwam duur strabaant te haandeln
zoowat tot stroekeln oonder t waandeln.
Ik oargern miej umm an te zeen
wo gruetse leu ùer geeld vedeent.
De slàchte leu geet t aaltied good
en leawt in vrea met wat zee doot.

2.
Zee zeent noojt zeek en aajt gezoond,
ùer lief is stoark, zee àt zik roond.
Zee hebt zikzelf onmeujneg hooge,
mer vuur de oarme leu gin ooge.
Ùer gruetseghaejd dreangt zeeleu vaals
as goolne kàtne umme n haals.
Ook dreangt zee leefdeloos en vreed
geweald doon as een dàfteg kleed.

3.
Zee hebt dee vette oongn in t heuwd
van  leu dee in zikzelf geleuwt.
Met wat zee inbeelt in ùer’ kùppe
goat zee doewnuereg op de lùppe.
Zee leawt zik oet in lelke proat.
Wat zee bedeankt; t is niks as kwoad.
Zee skealt de heemel met ùer moond,
ùer tonge rùejt as vuer in t roond.

4.
t Oarmoodeg volk, vebleend en meu
lut zik bekuekeln duur dee leu.
Zee hebt de grùtste leefebrieje
in gruetse proat en proonkerieje.
Gin meanske den dr wat an dut,
dr is gin God Den heurt of zut.
Nen riekn hef gleujndeg vùlle geald,
met oarme leu is t slàch esteald.

5.
Woerumme t hatte zuuwer hooln?
Vuur niks heb ik de haan’ evooln.
t Leek of Iej niks mear umm miej gaffen
en alle moarns vueln ik Oew’ straffen.
Woer doo-k het vuur, t is toch noojt good,
ik goa ook kùjrn zoo ’s zee doot!
Toew skruk ik, loat ik miej zoo goan?,
zol ik Oew’ wichter dan verroan?

6.
Ik dach deep’ noa, wat is non woar?
k Kwam dr neet oet, t wur miej te zwoar.
Ik gung an prakkezeern ten oonder –
toew oawerkùm t miej as een woonder
umm in Gods haejlegdom te goan.
In t lessen heb ik doar vestoan
dàt heel dee goddelooze mach
zal oondergoan in duustre nach.

7.
Iej zet ze daal’ op gladde stea,
nog eawn, zee zùet ‘r neet mer wean.
Ùer huuze gooj Iej in mekaander,
dr blif gin eene steen op n aander.
De doodsskrik dut ùer t hatte beewn,
ne skemme is tr oawer ‘bleewn.
Toew iej o HEARE op gung stoan
zeent zee as in nen druem vegoan.

8.
Toew t twiefeln miej te lange doern
en t hatte en de niern vezoern
wus ik kàts niks, ik was nen dwoazen
en as een deer an t doln en roazen.
Toch, Heare, in min klaang en skreewn,
zin ik aajt kort biej Oe ebleewn.
Toew ik den zwoare las mos slepm
hebt Iej minn rechterhaan’ egrepm.

9.
Zo worr’ ik an Oew haan’ elaejd
en op enùmn in hearlekhaejd.
An disse weald heb ik gin wille,
mer Oew te hebm maakt miej zoo stille.
Al zal min lief tot stof vegoan
en t hatte oetskaejn met te sloan –
Minn Steenrots en minn God, Hee is
vuur eeweg Zelf minn oarfeniss’

10.
Wee niks met Oe te maakn wil hebm,
den zal vergoan, den zal t venemn
dàt alln dee leawt in hoererieje
ten oonder goat in weustenieje.
Et is miej good biej Oe te wean,
kort an Oew hatte veen ik vrea.
Dan zal ik priezen ieder bod
de groote woarken van minn God.

Volgt nog