Rijssense Psalmen

1.
Red oons toch, HEARE, want in dit geslachte
zeent vromme leu in t laand aamper te veenn.
Wee ‘s trouw an God, wee ‘s ealke van gedachte?
want waejneg zeent tr dee Oe zoo weelt deenn.
2.
Zee snistert alle daage n eenn teegn n aander
met op de lippn alleeneg vaalse proat;
zee kùjjert glad as smiesterds met mekaander,
want deep in t hatte deankt ze niks as kwoad.
3.
Mer HEARE, houw dee vaalse lippn toch daale.
En rop toch oe de tonge, aakleg zwat,
van leu dee gruets zeent op ùer’ tong’ en taale
en teegn oons zegn durft: Non, wee dut oons wat?
4.
De HEARE spràk: Ik huer oew bange zuchen!
Non zal Ik opstoan, lustern noar oew skreewn.
Mer bangt oe neet, voort mut de viejaand vluchen,
want Ik, Ik zal ze helleg ofjach geewn!
5.
Zinn wùere zeent zoo zuuwer en zoo zeeker,
zuuwer as zulver, zulver oet nen oawn;
zee goat tot zuewnmoal in nen deepen beeker,
in t vuer – en komt op t zuuwerst wier noar boawn.
6.
Umm t eeweg woord hool Iej Oew volk in t ooge,
miln in de weald stoat viej op vaste groond.
De goddeloozen dreangt et hatte hooge
en zeent slim gruets op t kwoade wat zee doot

Volgt nog

In het tweede couplet gebruik ik het woord “smiesterds”, een heftig aantijging. Platgezegd zou je het kunnen vertalen met ‘smeerlappen”, maar dan wel op moreel gebied. In dat geval spreek je van huichelaars, bedriegers, geveinsden. Anne van der Meiden gebruikt ditzelfde woord in de Biebel in de Twentse Sproake, o.a. in Mattheus 15:7, als Jezus in discussie is met de Farizeeërs. Hij preekt ze aan als “smiesterds”. Jezus ontmaskert de Farizeeërs als huichelaars, mannen die spreken met vleiende lippen, maar ze zijn dubbelhartig.

Wat opvalt is dat deze psalm “in mineur” eindigt en daarmee blijk geeft van realiteitszin. Want zo lijkt het zo vaak: de goddelozen en geweldenaren draven rond, doen wat zij willen en staan vooraan. En vaak komen wij ook niet verder dan deze constatering… Maar: op psalm 12 volgt psalm 13 en zo wil God ons verder leiden en ons tenslotte – toch weer – de lofzang op de lippen leggen!