Rijssense Psalmen

1.
Deank, HEARE, Iej Den alns wal weet,
deank, HEARE, toch an Davids eed
den hee edoan hef in zin leed
en Jakobs stoarke God oprech
beloawt hef en hef too ezeg:
2.
Noojt veen ik in min hoes de vrea,
k wil neet in minne teante wean,
neet lign goan op minn berrestea,
ik stoa miejzelf gin rùste too,
ik wil ginn ooge dichte doon,
3.
ik woare miej in sloap te raakn –
wo zol ik nog kùnn bidn en daankn –
zoonder vuur God een Hoes te maakn!
Dit is woer t hatte woarm van wort:
ne Stea vuur Jakobs stoarke God!
4.
In Efratha wùr t oons veteald:
de oarke is in Jaärs veald.
Doar vuenn viej d oarke op esteald.
Kom, loat oons goan, van Um getuugn,
oons vuur Zinn vootbaank’ daale buugn.
5.
Stoa op, Iej HEARE, loat Oewn voot
tot rùste komn op disse groond.
Doar steet de oarke van t veboond,
de oarke den wier skittern mag,
vol van Gods glorie en Gods krach .
6.
Loat priesters haandeln noar Oew rech,
Oew volk bliej waandeln in Oew lech.
En geewt – umm Davids wil, Oewn knech –
an Oewn gezalfde toch de zeagn;
wies um neet of, weas um geneagn.
7.
God is an David trouw ebleewn
en hef an um Zin Woord egeewn –
en wat eskreewn is, steet eskreewn:
Ik maak oewn troon vuur aaltied groot
met zùns, de wichter van oewn skoot!
8.
Joa, as zee op Minn weage goat,
noojt Min veboond, Minn wet veloat
en neareg lustert noar Minn road,
dan zal Ik ook ùer huuze bouwn,
de troon vuur eeweg toovetrouwn
9.
De HEARE hef biej dag en nach
vedan an Sions Stad edach
woer Hee zoo gearne thoeskomn mag.
Hier wil Ik Miej tot rùste brengn,
vuur eeweg wonn, miej daale legn.
10.
Hee gef oons àtn, ook gef Hee brood
an oarme leu miln in de nood.
Hee kleedt de priesters met Zin Woord.
Wee trouw is breg de ear en lof
met daank en juubel in Gods Hof.
11.
Doar zal ik David alle eewn
nen huern, ne heeldre laampe geewn.
Zinn viejaand zal zik skaamn en beewn.
Doar kuemp zinn kroon’ in alle tiedn
vol glaans te skittern en te skienn.

Volgt nog

Dit is de enige psalm waarin de ark letterlijk genoemd wordt. In psalm 47 bijvoorbeeld gaat het wel over de ark, maar de ark zelf wordt niet genoemd.
De berijming er van heb ik als stroef ervaren. Eerlijk gezegd ervaar ik, voor mij persoonlijk, achterliggende periode zelf als “stroef”. Ik schrijf dit in de winter van 2024/2025 met z’n vele donkere, trieste en zonloze dagen. Toch kan ik niet nalaten door te gaan met berijmen, ook al moet ik me er meer toe zetten. Misschien mag deze gemoedsgesteldheid meewegen, doorklinken in een psalm.
Mogelijk valt deze stroefheid ook – deels – te verklaren vanwege het feit dat alle rijmwoorden “kortaf” van karakter zijn; de klemtoon valt vaak op de laatste lettergreep van de regel en dat geeft aan de psalm een wat vierkant karakter; elke afzonderlijke regel heeft een enigszins abrupt einde. Desondanks noemt Willem Barnard de melodie van deze psalm “charmant”. De berijming van deze psalm in het Liedboek is ook van zijn hand. Wat betreft de “charme”; die is er zeker, maar dan wel met een hoekig randje wat mij betreft…

Wat opvalt is dat het rijmschema van 1773 afwijkt van het schema dat veel andere berijmers hanteren (waaronder de berijming van Datheen; 1967; Meeuse en de NPB). Zelf volg ik het rijmschema van 1773. Dit was geen bewuste keus; ik ontdekte het verschil in rijmschema pas naderhand.